អន្តរជាតិ៖មនុស្សជាងមួយសែននាក់បានស្លាប់នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ទាក់ទងនឹងការនេសាទជា​រៀងរាល់ឆ្នាំ ។ករណីស្លាប់ទាំងនោះជាច្រើនត្រូវបានលាក់បាំងទៀតផង។ នេះបើយោងតាមរបាយការណ៍ដែលបានចេញផ្សាយកាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍។

របាយការណ៍ការស្រាវជ្រាវដោយមូលនិធិសុវត្ថិភាពត្រី ដែលរៀបចំដោយ Pew Charitable Trustsបាននិយាយថា កត្តាជាច្រើនជាមូលហេតុនាំឱ្យមនុស្សស្លាប់ រួមមានការរំលោភបំពានដោយឈ្មួញនេសាទ  ការប្រើប្រាស់ពលកម្មកុមារ ការនេសាទហួសកម្រិត ការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ ជម្លោះប្រដាប់អាវុធ និងភាពក្រីក្រ។

ការនេសាទខុសច្បាប់ និងគ្មានការត្រួតពិនិត្យកំពុងកើនឡើង បើទោះបីជាមានការខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីទប់ស្កាត់ក៏ដោយ។  ព្រោះការនេសាទទឹកជ្រៅ ដែលក្បួននាវានេសាទ ធ្វើដំណើរឆ្លងទ្វីបស្វែងរកចាប់ត្រីនោះក៏មានហានិភ័យខ្ពស់ដែរ។

លោក Peter Horn នាយកគម្រោងនៃគម្រោងជលផលរបស់ Pew International បាននិយាយថា ៖« មនុស្សបីពាន់លាននាក់ពឹងផ្អែកលើអាហារសមុទ្រ ហើយតម្រូវការអាហារនោះនឹងកើនឡើង។ដូច្នេះចាំបាច់ត្រូវមានគោលនយោបាយដ៏រឹងមាំជាបន្ទាន់ដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាពអ្នកនេសាទ រួមទាំងអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធ»។

លោក Eric Holliday នាយកប្រតិបត្តិនៃ Fish Safety Foundation ដែលជាក្រុមមិនស្វែងរកប្រាក់ចំណេញអន្តរជាតិ បាននិយាយថា៖ «នាវានេសាទជារឿយៗមិនរាយការណ៍អំពីការស្លាប់ក្នុងពេលនេសាទដោយបិទបាំងការពិតនៃគ្រោះថ្នាក់និងធ្វើឱ្យមានការលំបាសម្រាប់ រដ្ឋាភិបាលក្នុងការរៀបចំគោលនយោបាយប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ដើម្បីកែលម្អសុវត្ថិភាព ព្រមទាំងលើកកម្ពស់ការនេសាទប្រកបដោយសុវត្ថិភាព»។

របាយការណ៍បាននិយាយថា ការនេសាទបែបប្រពៃណី និងឯកជន កាន់តែប្រថុយប្រថាន ពីព្រោះអ្នកនេសាទត្រូវតែធ្វើដំណើរឆ្ងាយជាងមុន  នៅពេលដែលផលនេសាទកាន់តែធ្លាក់ចុះ ពួកអ្នកនេសាទត្រូវទៅកាន់សមុទ្រឆ្ងាយៗទើបអាចរកត្រីបានហើយនេះក៏មកពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុផង។

ទន្ទឹមនឹងនេះ រដ្ឋាភិបាលជាច្រើនបានកាត់បន្ថយការល្បាត និងបេសកកម្មស្វែងរក និងជួយសង្គ្រោះ ដោយសារតែ ថ្លៃប្រេងឥន្ធនៈឡើងថ្លៃ ប្រទេសក្រីក្រខ្លះក៏មិនមានក្រុមសង្គ្រោះដែលមានលទ្ធភាពសង្គ្រោះនៅក្នុងសមុទ្រផង។

អ្នកនិពន្ធនៃរបាយការណ៍បានចងក្រងការប៉ាន់ប្រមាណមរណភាពនៃអ្នកនេសាទ នេះ ដោយផ្អែកលើទិន្នន័យ ជាសាធារណៈ  ដោយយោងជាមួយរបាយការណ៍សារព័ត៌មាន ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម និងការពិភាក្សាជាមួយមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងអ្នកដទៃ។

ទោះយ៉ាងណាទិន្នន័យភាគច្រើនត្រូវបានចងក្រងក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៩០ហើយត្រូវការធ្វើបច្ចុប្បន្នភាព។ យោងតាមការប៉ាន់ប្រមាណទាំងនោះ ដែលផ្អែកលើទិន្នន័យឧស្សាហកម្ម និងអង្គការសហប្រជាជាតិ អត្រាស្លាប់ខ្ពស់បំផុតគឺនៅក្នុងនេសាទអាហ្វ្រិក និងកោះប៉ាស៊ីហ្វិក។ របាយការណ៍បង្ហាញដែរថាប្រទេសនៅក្នុងតំបន់អ៊ឺរ៉ុបក៏មានករណីស្លាប់នេះដែរ។ ប្រទេសហ្វាំងឡង់មានអ្នកនេសាទស្លាប់ប្រមាណចាប់ពី២០៧នាក់ក្នុងចំណោម១០០.០០០នាក់ដែលបានស្លាប់ ខណៈដែលប៉ូឡូញមានមនុស្សតិចជាងប្រាំមួយនាក់ដែលបានស្លាប់ក្នុងចំណោម ១០០.០០០នាក់ ។

ចំណែកឯនៅលើបឹង Victoria ក្នុងទ្វីបអាហ្រ្វិក មានមនុស្សចន្លោះពី១.៨០០-៥.០០០ នាក់ត្រូវបានប៉ាន់ប្រមាណថា នឹងស្លាប់ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។

របាយការណ៍នេះបានដកស្រង់សម្តីលោក Godfrey Kiwanda អតីតរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងទេស​ចរណ៍ក្នុងប្រទេស Uganda ដោយនិយាយថា ចំនួននេះអាចកើនឡើងច្រើន ក្នុងនោះករណីមនុស្សស្លាប់ជាច្រើនបានកើតឡើងនៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាល ហើយមិនត្រូវបានរាយការណ៍ជាផ្លូវការ។

របាយ​ការណ៍​បាន​និយាយ​ថា គ្រោះថ្នាក់​មួយ​ទៀត​ដែល​គេ​មិន​អើពើ​គឺ​ជំងឺ​បាក់​ទឹកចិត្ត​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​មុជ​ទឹក​ដែល​ត្រូវ​បង្ខំ​ឱ្យ​មុជទឹក​ជ្រៅ​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត ជា​បញ្ហា​ទូទៅ​ក្នុង​ការ​ប្រមូល​ផល​បង្កង ឈ្លើងសមុទ្រជាដើម។

ក្នុង​ចំណោម​ឧស្សាហកម្ម​នេសាទ​ដែល​គ្រោះថ្នាក់​បំផុត ​គឺ​នេសាទ​ក្បូន​ក្នុង​ប្រទេស​មីយ៉ាន់ម៉ា។បុរសរាប់ពាន់នាក់ត្រូវបានជ្រើសរើសជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោយបានបង់ប្រាក់ប្រហែល ៤៥០ដុល្លារជាមុន ដើម្បីស្នាក់នៅពីរបីខែនៅលើក្បូនឬស្សីតូចៗ នៅក្នុងសមុទ្រដែលមានចម្ងាយ រហូតដល់១០០គីឡូម៉ែត្រពីឆ្នេរ។ ពួកគេធ្វើការជាក្រុមតូចៗ ពួកគេចាប់ត្រី និងបង្គាដោយប្រើបង់សំណាញ់ ដោយទទួលរងនូវការខ្វះខាតទឹកសាប និងអាហារ ជាញឹកញាប់។

 របាយការណ៍បាននិយាយទៀតថា អ្នកនេសាទទាំងនោះកើតដំបៅបណ្ដាលមកពីខ្វះវីតាមីនបេ  ជំងឺរបេង និងសរសៃឈាមអាក់ទែរជាដើម៕

ដោយ៖វណ្ណស័ក្ដិ