បាត់ដំបង៖ “សហគមន៍ឆ្នាល់មាន់សាមគ្គី”ខេត្តបាត់ដំបង ដែលមានប្រជាសហគមន៍ប្រមាណ ១៥០ គ្រួសារ កំពុងប្រឈមនឹ​ង​បញ្ហាការចូលរួមរបស់សមាជិក និងបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ ចាប់តាំងពីការាលដាល​ជំងឺកូវីដ១៩ មក។ ការណ៍នេះបានជំរុញឱ្យសហគមន៍ឆ្នាល់មាន់សាមគ្គី ស្វះស្វែងរកដៃគូសហការ ដើម្បីទប់ស្កាត់ការចំណាកស្រុក និងពង្រឹងសមត្ថភា​ពរបស់សហគមន៍ឡើងវិញ។​

សហគមន៍មួយនេះបានចងក្រងឡើងតាំងពីឆ្នាំ ២០១២ ដើម្បីប្រមូលផ្តុំកម្លាំងផលិត និង​ស្វែងរកទីផ្សារលក់ដើម្បីប​ង្កើនជីវភាពប្រជាកសិករក្នុងតំបន់។ ​

អ្វីៗបានដំណើរការដោយរលូន និងមានការជ្រោមជ្រែងចូលរួមច្រើនពីប្រជាសហគមន៍ផ្ទាល់ ក៏ដូចជាមន្ទីរខេត្តជាដើ​ម មុនពេលជំងឺកូវីដ១៩ វាយលុក ប៉ុន្តែអ្វីៗត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរ ការបង្វិលទុន​ជួបបញ្ហា ឯការចូលដែលធ្លាប់តែសកម្មបា​នអន់ថយ ដោយកសិករងាកទៅប្រកបរបរតាមលក្ខណៈ​គ្រួសាររៀងៗខ្លួនវិញក្រោយពេលកូវីត១៩។ នេះបើតាមកា​ររៀបរាប់របស់​ប្រធានសហគមន៍កសិកម្ម​ឆ្នាល​មាន់សាមគ្គីរុងរឿង លោក ហ៊ុន ហេង។​

លោកបានរៀបរាប់ឱ្យដឹងថា ៖ «ខ្ញុំមិនចង់បោះបង់គម្រោងនេះទេ។ ខ្ញុំចង់ស្ដារ ឱ្យ​វា​ដំណើរ​ការ​ឡើងវិញ ក្រៅតែពីរការធ្វើកសិកម្ម ការចូលទុនគ្នានៅក្នុងសហគមន៍ក៏បានជួយរក ចំណូលដល់​ពួកគេមួយ​ផ្នែក​ផងដែរ»។​​

ក្រោយបានជួបបញ្ហាការចូលរួមក្នុងសហគមន៍ លោក ហ៊ុន ហេង បានបង្ហើបឱ្យដឹងថា បើសិនជាមានលទ្ធភាពធ្វើវាម្តងទៀត លោកនឹងប្រមូលគ្នាត្រឹម ១៥ ទៅ២០គ្រួសារ ប៉ុណ្ណោះ តែជា​គ្រួសារដែលខ្លឹម ។គ្រួសារណាដែលគាត់មានលទ្ធភាពទៅបានមិនងាយបោះបង់។​លោកបន្តថា ការពង្រឹងការដាំដុះជាបណ្ដាញសហគមន៍ឡើងវិញនេះ ក៏ជាផ្លូវមួយដែល អាចជួយគ្នា​ទៅវិញ ទៅមក និ​ងដើម្បីកាត់បន្ថយការធ្វើចំណាកស្រុក។ ​

លោក ហ៊ុន ហេង សង្កត់ធ្ងន់ថា ៖ «នៅបាត់ដំបងយើងនេះ នៅក្បែរប្រទេសថៃស្រាប់។ អ៊ីចឹងភាគច្រើនតែធ្វើស្រែចម្ការអត់បាន គេធ្វើចំណាកស្រុកហើយ ខ្លះក៏ទៅថៃ ខ្លះក៏ទៅភ្នំពេញ ។អ៊ីចឹងហើយបានជាខ្ញុំ​ចេះតែរកនឹកធ្វើរបរអ្វីផ្សេងបន្ថែមទៀត»។​

បច្ចុប្បន្ននេះសហគមន៍កសិកម្មមួយនេះ នៅបន្តធ្វើកសិកម្មតាមរដូវនិងពឹងផ្អែកទៅលើឈ្មួញដែល​ចូលទៅ​ទិញដល់​ក្នុងភូមិ ក្នុងភូមិប៉ុណ្ណោះ។​

ទាក់ទិននឹង សហគមន៍កសិកម្មដដែលនេះ លោកស្រី រិទ្ធិ ចន្ថា ជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាល “សហគមន៍កសិកម្ម មានជ័យក្ដីសង្ឃឹម”ដែលនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង បានរៀបរាប់ឱ្យដឹងដែរ​ថា​ដើម្បីគ្រប់គ្រង​សហគមន៍​កសិកម្មមួយឱ្យ​​ជោ​គជ័យ វាទាមទារកត្តាជាច្រើន។​

លោកស្រី បានរៀបរាប់ឱ្យដឹងពីទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនថា ជាក់ស្តែងដូចជាសហគមន៍របស់លោកស្រីផ្ទាល់ មុនពេលអាចដំណើរការទៅបានដោយរលូន និងត្រូវបានគេចាត់ចូលជាសហគមន៍កសិកម្មគំរូ រាល់សមាជិកទាំងអស់ត្រូវតែមានការលះបង់ មានឆន្ទៈ និងការរួបរួម​សាមគ្គីរវាងសមាជិកឱ្យរឹងមាំ។ ​

លោកស្រីបញ្ជាក់ថា ៖ «ការគ្រប់គ្រង ឆន្ទៈ និងការលះបង់ ជាកត្តាចម្បងដើម្បីឱ្យសហគមន៍១ ជោគជ័យបា​ន ព្រោះសហគមន៍មិនមានប្រាក់ខែទេ ហើយអ្វីដែលសំខាន់នោះ សហគមន៍ដែល​ខ្លាំងត្រូវតែមានផែនការយុទ្ធសា​ស្ត្រ និងមានបុគ្គលិកធ្វើការជាប្រចាំ និងទំនាក់ទំនង ឬការ​ប្រាស្រ័យទាក់ទងពីខាងក្រៅ និងខាងក្នុង ជាពិសេសគឺ​អាជ្ញាធរពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងខេត្ត»។​

បន្ថែមពីលើនេះ លោកស្រី រិទ្ធិ ចន្ថា ក៏បានស្នើ​ឱ្យសហគមន៍ទាំងអស់រៀបកម្លាំងសាមគ្គីខាងក្នុង ឱ្យរឹងមាំជាមុនសិន នោះខាងក្រៅនឹងចូលមកដោយ សហគមន៍ផ្ទាល់មិនចាំបាច់រំពឹង​លើជំនួយទាំ​ង នោះទេ៕

ដោយ៖ស្រ៊ុន សិរីវឌ្ឍនៈ